Het sinterklaasjournaal
Het Sinterklaasjournaal was al de hele week in de ban van een gezagscrisis in het Grote Pietenhuis. Een aantal Pieten vond het niet eerlijk dat zij niet zelf hun schoen mochten zetten. De hoofdpiet had dat verboden. Hij vond dat er geen ruimte was voor ongemakkelijke wensen in aanloop naar 5 december. Gelukkig riep de Sint zijn hoofdpiet tot de orde. Hij sprak: als veel pieten iets belangrijk vinden dan moet je daarmee rekening houden. Inmiddels gaan kinderen in het land aan de slag. Zij zetten schoenen klaar met iets erin. Voor de pieten. Probleem opgelost. Zo klaar als een klontje.
Aansluitend besteedde het jeugdjournaal aandacht aan de leerlingen van een islamitische basisschool. Kortweg snapten zij niet waarom ze strakjes niet meer welkom zouden zijn in hun eigen land. Zij hebben de koran, anderen de bijbel. Ook geloof. Zij doen allemaal hun best en vinden het fijn in hun land. De onzekerheid spatte van het scherm.
Mijn kleinkinderen van vijf en zes jaar waren in gedachten nog bij het pietenoproer. Zij kregen het item op het jeugdjournaal niet mee. Ik hoefde dit probleem dus niet uit te leggen. Gelukkig maar, het was me niet gelukt. Zo klaar als een klontje.
-26 november 2023-
Make a wish
“Dag meneer. Sorry. Ik trek u de kou in. Kent u ‘Make a wish’”? “Ja”, zei ik, maar dat hoorde zij niet. Op mijn leeftijd is het raden naar de leeftijd van het mooie meisje. Ik hoorde haar ook niet, dacht aan de keren dat ik collecteerde. Met een degelijke bus, met sleuf waarin tandjes. “Dat mag niet meer, meneer. Te gevaarlijk, met zo’n grote opbrengst over straat. Wij hebben een loterij. U bepaalt wanneer u stopt. Maar daar gaat het natuurlijk niet om.”
Ik verwachtte de buurvrouw aan de deur. Een collectant is ook welkom, maar alleen voor eenmalige betalingen. Andere acties vergeet ik te annuleren. Dat is hun verdienmodel. “Het gaat natuurlijk om de kinderen in ziekenhuizen met nare witte kamers. Die halen we een dag uit die ellende. Misschien heeft u ook jong in een ziekenhuis gelegen. Ik weet nog wel toen ik jong was….”
Ach kind, er zit misschien wel 50 jaar tussen jou en mij en jij kijkt al terug op jouw jeugd. Blijf er nog even want herinneringen worden snel voltooid verleden tijd. Dat zei ik allemaal niet. Als ik toch meedoe, doe ik dat dan omwille van het mooie meisje? Schande, oude man!
-3 november 2023-
Zorro
“Hai Francesco, rustig vandaag. De andere twee met vakantie? Ik heb nog een vriendje doorgestuurd. Hij was zeer tevreden. Een wat lange man, enigszins gezet. Een donkere bril maar niet zo uitgesproken als die van mij. En een enorme bos haar.” “Oh ik weet het al. Zorro! Ja zo noemden we hem. Op een bepaalde manier wel verfijnd, misschien wat stijlbewust, maar vooral ondeugend. Ja, dat haar was een hele klus. Vorige week kwam hij weer terug. Zijn vrouw was zeer tevreden, vertelde Zorro. En dan is het goed.”
“Met Rodney en Pedro op vakantie is het rustig in de zaak. Dat geeft tijd voor onze klanten. Het contact is toch al wat moeizaam. Ik spreek Engels, de meeste Zeelstenaren ook, maar durven niet. Ik kan nu mijn klanten uit die verlegenheid trekken. Ik snap het wel. Zelf heb ik het Engels in Portugal op straat moeten leren. Wat ook speelt, veel klanten zijn ver weg met hun gedachten. Ze liggen er ontspannen bij”.
En Zorro? “Barbershop Retro 36? Ongelooflijk goed. Ze trekken moeiteloos 50 minuten voor je uit. Perfecte coup voor € 25. Weet je? Ik ben er in slaap gevallen. Dus gaf ik € 5 fooi, gênant gewoon.”
-17 september 2023-
Omanido
Van Kooten en De Bie voor PTT, John Cleese voor Giroblauw. Dat kon niet beter. Nieuwe speler op de telecommunicatiemarkt Orange zette Leslie Nielsen in zo’n vijf commercials, https://www.youtube.com/watch?v=ltSlYhNugDg. Ook historisch. Orange werd T Mobile.
Op 6 september een mail van Odido. Ik dacht meteen aan OMANIDO, Oud Maar niet Dood. “Hallo, we hebben een berichtje voor je. Vanaf nu gaat T Mobile verder als Odido. (..) Nieuw en toch ook weer niet. (..) Waarom deze verandering?” De mail geeft de keuze uit drie antwoorden. Het korte antwoord is een herhaling van de mail: “Omdat het tijd is voor een nieuw geluid. Om te laten zien dat het anders kan, menselijker. Zodat iedereen kan meedoen en daar plezier aan beleeft. We stellen ons graag aan je voor.” Zielloze tekst, wellicht opgesteld door AI-software.
Als je de boodschap niet meer begrijpt word je oud. Al 25 jaar een tevreden klant, maar kennelijk iets gemist. Voel me ietwat bedrogen. Past de toonzetting niet meer bij de doelgroep? Of ik niet? Misschien gaat het om een historische marketingactie met als knaller de onthulling van de betekenis achter Odido. De eerste verrassing is binnen. Voortaan betaal ik factuurkosten, meer dan 10% van de abonnementskosten.
–15 september 2023-
Paradox
“Op tien voor twee. Geen decolleté, wel de aanzet. Kleur kleding Barby. Uitstraling zomerfruit.” “Hakken?” “Champagne, hoog, geen stiletto”. “Nee, natuurlijk niet. Een gemeentesecretaris.”
Vergaderingen buiten de eigen gemeente waren regelmatig een genoegen. De visuele beperking van de collega boden de mogelijkheid om uitgebreid te beschrijven wat er zoal te zien was bij de ‘vergadertijgers’. De omschrijvingen hadden betrekking op alle gesprekspartners, inclusief lichaamstaal en gezichtsuitdrukking. Van fout heteroseksueel gedrag was dus geen sprake. Roddelen ook niet. Hooguit wat scheidend Tweede Kamer-nestor Kees van der Staay ‘het politieke landschap samen verkennen’ noemde. Toegegeven: we hadden er beiden veel plezier in.
Met een gezichtsvermogen van 10% gaat het landschap niet volledig aan hem voorbij. De beschrijvingen voelden soms als een guilty pleasure. Totdat hij mij uitlegde dat het niet delen van wat de moeite waard is een vorm van discriminatie zou zijn. “Jij ziet wat ik niet zie. Als je er niets over zegt plaats je mij op afstand. Immers: als ik zou zien zouden we delen wat we zien. En bovendien: door jouw omschrijvingen geef jij je bloot. Zo weet ik hoe jij de situatie beoordeelt.”
De boodschap is dus duidelijk. Geen grappen maken over minderheidsgroepen is politiek incorrect gedrag.
-27 augustus 2023-
71
In vergelijking met een verjaardagsfeestje is een reünie klein bier. Je gaat in de hoop dat je de mensen nog kent die je aankijken of zelfs aanspreken. Het liefst spreek je zelf het mooiste meisje van de klas aan. Maar dat durf je niet, evenmin als toen. Op een verjaardag behoor je iedereen te kennen. Het gezelschap is niet groot, vluchten in een rustig hoekje zou onbeleefd zijn.
Dát gezicht ken ik. Ik zat bij hem op school, maar welke? 55 jaar geleden had ik er al vijf opzitten. Of was het de hockeyclub? Kleine snor, gesoigneerd. Zijn vrouw was kapster. De lokale Rutger Houwer komt binnen. Moeiteloos doorstaat hij de keuring van nagenoeg alle aanwezigen: volle kop met haar, licht ironische blik uit ideaalblauwe ogen, eigen tanden en de rug zo recht als op zijn eerste date; vermoedelijk 60 jaar geleden. Al is het pas een uur of wat, op het laatst kent iedereen iedereen.
Bij het weggaan geeft de eregast een heel koude hand. “Je weet het hè? Als een vrouw een koude hand heeft, dan heeft zij ook warm bloed.” “Ik heb het altijd al gedacht, maar je nooit durven vragen”. Een zoen is de beloning.
-21 augustus 2023-
Meneer Ducas
“Met SWOVE, met Helmi”. “Dag Helmi, Willem. Ik sta al een tijdje voor de deur van meneer Ducas. Voelt niet lekker. ” “Ik geef je de code van het sleutelkastje”. “Zal ik ook in de slaapkamer kijken?” Je hoeft het niet te doen hoor.” “Ik kijk wel even.” “Met SWOVE, met Helmi.” “Meneer Ducas is niet hier, ik laat de maaltijd achter.”
“Dag meneer Ducas, uw maaltijd.” “Dank u wel. Wat moet ik daarmee?” “Bedoelt u de zwarte doos, naast uw bord?” “Ja, die staat al een tijdje hier op tafel. Ik weet bij God niet waarom.” “Daar zit uw maaltijd in. Net als in deze doos. Dié doos heb ik gisteren hier neergezet.” “O. En waarom weet ik dat niet? Ik kan mij er niets van herinneren.” “U was gisteren niet thuis en daarom heb ik de doos achtergelaten. U kunt nu de nieuwe maaltijd gebruiken. In het weekend warmt u de oude maaltijd op in de magnetron.” “Dat lukt mij niet meer. Neem maar mee terug. Waarom komt u elke dag langs?” “U krijgt elke werkdag uw maaltijd thuisbezorgd. Kan ik nog iets voor u betekenen?” “Nee, dank. Ik zit mijn tijd uit. Het is niet anders.”
-2 augustus 2023-
Uitzichtloos
“Dag mevrouw Van Hulten. U doet zelf weer open. U mist vast uw hulp. Een vriendelijke man.” “Dat was geen hulp, dat was mijn vriend! Ik ken hem al heel lang. Ik ben niet meer zo mobiel en hoor ook slecht. Dan is het fijn dat hij er is. We hebben niets hoor, samen. Ik ben natuurlijk al wat ouder. Maar het blijft toch fijn. En hij zorgt goed voor mij.”
“Dag Mevrouw Janssen. Vrijdag alweer. Gaat u misschien naar Breda, naar uw zus?” “Nee dat is voortaan echt te ver voor mij. Valys? Voor je het weet zit je uren in zo’n bus. En het is echt heel heet. Ik heb ook geen idee waar ik dan ben. Aan mijn ogen kunnen ze niets meer doen. De menulijstjes vult mijn buurvrouw voor mij in. De wereld houdt voor mij op bij de radio. Je moet er wat van maken. Zo ben ik opgevoed. Maar met kind noch kraai is het voor mij wel uitzichtloos.”
“Dag Willem, met Marianne. Ik heb een vervelend telefoontje. Mevrouw Van Hulten en mevrouw Janssen zijn vanmorgen dood in huis aangetroffen…. Ja dat snap ik. De families spraken nog hun waardering uit voor ons werk.”
-14 juli 2023-
Carré
Meezingen, zachtjes, met een hand voor je mond. Niet omdat je je schaamt maar omdat je geen moment van de uitvoering wilt missen. Het gebeurde in Carré. Strikt genomen stond een coverband op de bühne. Wat moet je met een coverband? Het blijft jatwerk en -paradox- hoe beter de imitatie, hoe hoger de waardering van het publiek.
Deze avond is heel anders. Aanvang 20.00 u. wordt 20 minuten later want het mellotron (een soort samplermachine) doet het niet. “Geen nood, we lossen het digitaal op”, sprak een roadie. Toch sneu, het ging immers om het laatste optreden van The Analogues en om puur analoge studiomuziek. Studio wordt life. Vanaf de eerste noot ben je getuige van een concert. Je kent de nummers. Je snapt de muzikale hoogstandjes. Je hebt het gevoel alsof je met verstand van zaken een concert van klassieke muziek bijwoont. Muziek die de Beatles nooit op een podium gespeeld hebben. Ik telde veertien musici. Geen nood te veel, geen arrangement overtrokken. Mozart zou ook blij geweest zijn.
Wat jammer van mijn oortjes, die te snel de geest gaven. Wat jammer van de krappe stoeltjes, of eigenlijk van mijn knieband. Die protesteerde. Klein bier bij zo’n slotoptreden.
-12 juni 2023-
Vermeer
Met haar doorrookte stem en lichtgele vingertoppen (nicotine) was ‘tante’ Toos van Sigarenmagazijn Cuba zelf het uithangbord van haar salon. In dat salon een bonte verzameling van pakjes, doosjes, kistjes. Daarnaast hulpmiddelen die we nu ‘gadgets’ zouden noemen. In tegenstelling tot nu was de boodschap er niet ‘je gaat dood’, maar zingeving. Zo zag je een reclame-uiting met het portret “Lachende man met pijp” van Frans Hals. De boodschap: ‘een tevreden roker is geen onruststoker’. Kunst als reclame-uiting.
Aan dat portret moest ik denken bij het bezoek aan de overzichtstentoonstelling van Vermeer. De expositie leverde het Rijksmuseum in Amsterdam het recordaantal van ruim 650.000 bezoekers op. De catalogus is de best verkochte van ‘het rijks’. Maar waarom? 28 schilderijen, nagenoeg allemaal interieurs; inkijkjes met een vrouw aan een tafel. Soms is er een gedienstige, soms een macho man. Allemaal knap, fris, haast driedimensionaal geschilderd. Weergaloos werk, maar ook meer van hetzelfde. De afbeeldingen kende ik als de opdrukken van ‘souvenirs from Holland’. Mooie reclame.
De waardering ontstond gaande de expositie. Dat ene thema werd geduid door duidelijke toelichtingen op de muur. De audiotour haalde de flow uit het bezoek. Alsof een hoorspel uit 1960 mij terug bracht naar ‘tante’ Toos.
-5 juni 2023-
Vrijdag
“Dat is vandaag dan voor het laatst hè?” “O ja, meneer De Vries? Bevalt het eten dan niet meer?”
“Och, dat gaat wel. Voor mij had het allemaal niet gehoeven. Maar ik wist van niets toen jullie ineens voor de deur stonden. Het was een idee van mijn twee dochters. Die vonden dat ze het moesten regelen.” “En hoe nu verder?” “Dat weet ik niet. Ze waren iets van plan, maar wat, dat ben ik geloof ik een beetje kwijt. Ik wacht maandag maar af. Nou, prettig weekend en het beste”.
“Dag mevrouw Janssen. U heeft het formulier al ingevuld? Stonden er lekkere dingen bij?” “Ik weet het niet, ik kan dat formulier immers niet invullen. Dat doet de buurvrouw voor mij. En ik eet alles. Dat werd je vroeger zo geleerd. Mijn man is al een hele tijd geleden overleden. Het gekke is, de weekenden lijken dan toch leger, of de dagen dan nog langer duren. Je gaat niet zo gemakkelijk meer de deur uit, als je zicht zeg maar extreem beperkt is.” “U heeft toch nog een zus. Komt die wel eens langs?” “Nee dat zou niet gaan. Immobiel. Soms denk ik: laat het licht maar helemaal uitgaan.”
-15 april 2023-
Frunk
‘I’ve got the world on a string’, zingt Sinatra. Dat gevoel krijg je van een elektrische auto. Samen met een laadpaal en zonnepanelen verslaat zij de recordprijzen voor benzine. In zonneschijn en daluren laadt zij zich op voor de volgende rit: luxueuze fluisterstilte en dat alles ecologisch verantwoord.
Totdat de eerste meerdaagse nadert. Geen zenuwen, wel een proefexpeditie naar laadpunten in het winkelgebied en langs de snelweg. Je wilt immers voorkomen dat je onbeholpen langs de snelweg staat, met vrouw en schoonzus aan boord. In de ‘frunk’ (onder de motorkap) twee laadkabels, nog nooit gebruikt. De fietsendrager evenmin. Geen nood: alles doet het.
Dan Drenthe. Landal laat pas op locatie weten dat je niet aan het huisje mag laden. De tweede kabel kan weer in het ‘vooronder’. ANWB verwijst naar een laadpunt een kleine 10 kilometer verder. En anders: Fastned, 30 km. verderop. Dat blijkt niet nodig. Er zijn twee aansluitingen voor de ingang van een supermarkt. Handig! Dat vindt ook de eigenaresse van een bejaarde Corolla, dus zonder stekker. Gênant. Plek 2 is vrij. De eerste kabel wordt in de supermarkt ontdaan van de ty rip. Daarna ontspannen winkelen en wandelen in Diever. Goddank geen 60 km. vise versa.
-22 maart 2023-
Literair Café
Een literair café in een kapel. Je moet er een keer geweest zijn. Mannen vormen er een minderheidsgroep. Welke literator schreef iets in de sfeer van “zonder vrouwenleesclubs werden wij niet meer gelezen?” Die auteur was vast ‘n habitué in zo’n café. De dames kwamen voor de schrijver in de man, niet om de man zelf. Dat leek mij duidelijk.
De auteur van dienst beantwoordde niet aan mijn verwachtingen: Geen grootspraak, geen overdreven ijdeltuiterij en eerlijk in zijn bedoelingen. Het ging hem om zijn blik op het onderwerp (Rusland) en om de omzet van zijn boeken. Al voor de pauze werd meermaals gewezen op de drukproeven van zijn in mei te verschijnen nieuwe boek. Die drukproeven moesten deze avond nog worden gecontroleerd. Dat euvel nam niet weg dat hij met zijn inleider als laatste vertrok.
Na de pauze was er gelukkig ook aandacht voor zijn manier van werken. Hij vertelde over de misprijzende houding van literaire schrijvers die in hem slechts een journalist zagen. Geen auteur. Hij vertelde over zijn werkhouding: op tijd beginnen en zien waar je uitkomt. Geen ingewikkelde schema’s. De vaart in het verhaal maken het boek. Waterdrinker maakt verhalen en doet daar godlof niet moeilijk over.
-20 maart-
Canvassen
“Wilt u een bloemetje of en blaadje? Of allebei?” Canvassen is een vak apart. In Nederland is canvassen een ongelijke strijd tussen propagandisten van een politieke partij en potentiële stemmers die willen winkelen en niet daarbij worden lastiggevallen.
En toch ga je. Want je wilt potentiële stemmers warm maken. En hen de gelegenheid bieden hun hart te luchten. De meeste mensen durven niet te zeggen dat ze geen interesse hebben. Zij zeggen het tegenovergestelde: we hebben die spullen al gekregen. Ga dus bij de in-/uitgang van een parkeergarage staan. Liefst in de zon. Een standwerker verkoopt zijn product met een goede belofte en vooral met enthousiasme. Op de politieke markt is dat niet anders. De Vergeet Me Nietjes in een zakje ontlokken vaak een glimlach. Ook al komt het bloemenzaad van een partij die volgens sommigen behekst is.
“Gaat u stemmen?” De reacties op die vraag lopen uiteen. Veel ouderen reageren met een verlegen “Ja, maar niet op jullie.” Vloekers en schelders zijn van alle tijden, hun aantal neemt niet toe. Het niveau daalt wel. De grootste groep mensen die wel wil reageren is haast apathisch. Deze mensen hebben het vertrouwen in de politiek verloren. Die groep groeit onrustbarend.
-12 maart-
Kletskop met frambozen
Een vol restaurant. De camera zoomt in op een keurig echtpaar op leeftijd. Naast het stel de chef-kok. De reclamespot van Tempo-Team Uitzendbureau toont de stereotype culinaire chef van de instellingskeuken vol enthousiasme: “En als toetje heb ik voor u de panne cotta of kletskoppen met frambozen. Vind ik zelf erg lekker”. Een leerzame spot. Het genotvol opdienen van de keuzemogelijkheden is minstens zo belangrijk als de smaakvolle maaltijden zelf.
Het is een klus om te bepalen wat je over veertien dagen wilt eten. En dan het bijhouden van de bestellingen. Dat valt niet mee voor een 95-jarige alleenstaande. Zeker niet als de agenda ook niet meer de vertrouwde indeling heeft. De maaltijdbezorger houdt het bij.
Onder het genot van een kopje koffie of een mandarijntje worden de twee menu’s doorgenomen. De keuze is rijk. “Die Chinese tomatensoep vindt u altijd wel lekker”. “Ja die is wel goed. En als hoofdgerecht neem ik die Italiaanse zalm. O ja? Had ik die vorige week ook al?” “Ja, meneer Jansen, maar we kiezen nu voor pas over twee weken”. “O ja. Rijstevlaai als toetje. Lekker. Wat zeg je? Te zwaar allemaal? Ach man. Op mijn leeftijd maakt dat niet veel meer uit.”
-1 maart-
Lagerhuis
Het was een ongebruikelijk gezicht in het provinciehuis. In en rondom de Statenzaal, die als een baarmoeder in de entreehal hangt, geen boze boeren maar hun kinderen. BNNVARA organiseert al twee decennia een debatconcours.
20 Brabantse scholen streden er om de titel beste debatingploeg en beste debater van Brabant. De winnaars doen mee aan de landelijke wedstrijd. In tien zalen gingen twintig scholen in debat. Het gedrag in de Tweede Kamer, zoals onfatsoenlijke lichaamstaal en disrespect, was verboden. De stelling ‘mobieltjes moeten in de klas verboden worden’ leidde dan ook tot schampere reacties. Zij zien volksvertegenwoordigers appen totdat die het woord moeten voeren.
Debaters, woordvoerders, volksvertegenwoordigers. Ze zijn allemaal enigszins narcistisch. Dus ook leerling-debaters. Sommigen liepen al voor de wedstrijd vol arrogantie naast hun schoenen. Diep respect waarop het thema voorlichting werd behandeld. LHBTIQA+ was geen vraagstuk. Wel de noodzaak van voorlichting over zaken als sexspeeltjes. Begrippen en namen vlogen over tafel. Ze waren alle vreemd voor mij. Eén meisje van kleur zei het heel helder: “Het gaat niet over seks, maar over alles in je lijf”.
De dag stelde gerust. Deze generatie doet niet onder voor ons, toen, 55 jaar geleden. Met Herman van Veen: “Mooi, maar anders mooi”.
-12 februari-
Elegant
De Barmah Squashy suède. Zo heet de Australische hoed die doorgaans door mannen wordt gedragen. De hoed is stoer, maar ook aaibaar. Een beetje zoals je Australië kunt ervaren in tv-series uit dit land: heel Amerikaans, maar enigszins Brits gebleven.
“Doorgaans”, want vandaag werd de Barmah gedragen door een dame op leeftijd. Zij draagt de hoed niet stoer, maar elegant. Dagelijks maakt zij haar 20-minutenwandeling. Behalve als het regent of vanaf windkracht 4. Dan mist de rollator ondersteuning en een kap. Die wandelassistent past bij haar. Net even wat ranker dan soortgelijke vierwielers. De rollator heeft olijke reflectors die enigszins doen denken aan de achterlichten van de Volkswagen t-cross. Ik zie haar graag wandelen. Zo draagt zij in de zomer het strooien hoedje dat Engelse dames in de Provence kopen. Ook dat accessoire kleedt haar af.
Is tegenwoordig een compliment nog op zijn plaats? Hoe wordt die ontvangen? Een ongewenste, grensoverschrijdende opmerking? Of als een flirt? Zij geniet al langer van haar pensioen dan ik. Kun je dan niet meer iets aardigs zeggen tegen een vrouw alleen? Ik was gelukkig niet alleen en ‘het kon’. Het compliment werd gehonoreerd met een lieve maar gereserveerde glimlach. Zoals het een dame betaamt.
-15 januari-
Nieuwjaarskaart
De nieuwjaarskaart van 2023 was het resultaat van Glowwandelingen en de reacties op een citaat van Augustinus die in de wandeling was opgenomen. De tekst en de foto van de kaart hieronder.
Laten we dan liever goed leven
Dan worden de tijden ook vanzelf goed
want wij zijn de tijden
zoals wij zijn, zijn de tijden
Augustinus, Sermo 80/8
Kerkvader Augustinus zei in zijn tijd (plm. 430): Wij, hier en nu, belichamen de tijd. Het verleden is de actuele tijd van de herinnering. De toekomst is de actuele tijd van de verwachting.
Titel: Wij zijn de tijden Materiaal: Neonlicht Ontwerp: Bert Dirrix | diederendirrix architectuur en stedenbouw Uitvoering: NLsigning
Concept: Metafoor van Augustinus en de Tijd: Gerard Rooijakkers voor DOMUSDELA Locatie: Buitenaanzicht Ceremoniehuis De Kapel
GLOW 2022 voerde onder meer langs het Ceremoniehuis De Kapel van nu DOMUSDELA. Geen moderne techniek maar ouderwets neon bracht in beeld, dat veranderingen bij ons beginnen.
Wij gaan voor een nieuw jaar met weer mooie momenten.
-21 december-
Vrijdagavond
Het tafeltje naast ons was toe aan het nagerecht. Het geanimeerde gesprek werd met smaak onderbroken. Na het toetje en een koffie kwam lipstick tevoorschijn. Dat bood een fascinerende aanblik, een frisse toet in luttele seconden. Perfecte lijnen, aangezet zonder spiegeltje. Wel keken zij even vragend naar elkaar, een goedkeurende knik. Hier en daar werd wat rechtgetrokken, de rekening betaald. Met vriendelijke blik voor ons en rechte rug stapten zij de Kleine Berg op. Het was nog vroeg op de avond. “Die zijn er klaar voor”, zei mijn tafelgenoot.
De tafel bleef maar kort leeg. Een nog jong stel ging zitten. Zij keek naar hem met nieuwsgierige ogen. Het bovenlijf ietwat over de tafel geleund. Het was er lawaaiig. Hij zat met enigszins gekromde rug, leek zich te verbergen achter zijn smart phone. Die werd weggelegd om de bestelling op te geven. Ook zij pakte nu haar telefoon. Er werden nauwelijks woorden, blikken, gewisseld. Dit is vast een first date die gedoemd is te mislukken. Ze leken meer te appen óver de date dan dat ze daadwerkelijk kennismaakten. Tot halverwege het hoofdgerecht. Toen pikte zij wat stukjes van zijn bord. Kennelijk geen eerste afspraak. Zo jong en toch al uitgepraat.