Miniaturen

Kammetje

Vetkuif met buikschuiver, jaren zestig de Jordaan, foto Hollandse Hoogte De Spaarnestad

Zaterdagmiddag, begin jaren zestig. Riek, onze hulp in de huishouding, nam mij mee naar haar huis. Ik werd ‘uitbesteed’. Haar broer maakte zich klaar voor de avond. Hij werkte aan zijn vetkuif: eerst water, dan gel en daarna aan het warme achtereind van een stofzuiger. Heel wat anders dan mijn moeders droogkap.

Jarenlang was Wim mijn kapper.  De coupe was simpel: alsof ik net van mijn Little Honda (een brommer) stapte. En dat was meestal ook zo. Na vijftig jaar toont zo’n kapsel onverzorgd. Dat begint met de haardichtheid, die met zo’n 80% is afgenomen. Onder dat doorschijnende haar een al opkomende halve maan. Sympathiek slordig gaat over in onverzorgd oud. Om deze teloorgang enigszins toonbaar te houden ‘ga je wat rapper naar de kapper’. De jonge barbier geeft je het gevoel dat je met meer weggaat dan je kwam. In de spiegel herken ik bijna tv-bakker Rudolph van Veen. 

In het speelpaleis toverde ik gisteren een kam uit mijn kontzak. De vierde in een jaar tijd, maar de eerste voor mijn kinderen. De oudste viel het meteen op: “Goh pap, dat deed opa ook altijd”. Mijn tweede kind zag een week eerder al gelijkenissen. Ouder worden heeft leuke kanten.

-26 februari 2024-

Heel Holland bakt

Josée is jarig

Er is er een jarig. Het cadeautje is gekocht. De verpakking is van een museum, dus dat zit goed. De bloemen vallen voordelig uit. Niets staat de trip naar de jarige in de weg.

Behalve dan een wit schaaltje met daarin het eiwit van vier ‘groene’ eieren. Het klinkt onsmakelijk, maar Ottolenghi wijst de weg naar gebakken lucht, verpakt in riet- en kristalsuiker. Daarbovenop tonen van kaneel. Dat lijkt lekker. Een extra traktatie!

Het schaaltje valt kapot, De temperatuurmeter weigert dienst. Toch lukt het om de massa op de juiste temperatuur te krijgen. Na acht minuten kloppen in de keukenmachine is het beslag goed van smaak en stijf. Gelukkig er blijft nog wat op de liklepel. Twee eetlepels geven vorm aan wat uiteindelijk meringues moeten worden. Dat lukt wonderwel. Na 2 uur wachten op 110 GR. C. op het eindresultaat.

Vier eiwitten zijn goed voor 7 prachtige schuimkoppen. Maar dan. Een goede meringue is krokant van buiten en van binnen zacht, niet taai. Bij mij doorgaans wel. The proof of the pudding is in the eating, Met zes gasten aan tafel is dat een uitdaging. Gaan ze mee, of wacht ik een dag of twee? Wachten! Bakken, een spannende hobby. 

– 5 februari 2024-

Ivo de Wijs

Ivo de Wijs, tekstschrijver, dichter cabaretier en radio-presentator

De gids loodste ons door de LocHal. Op weg naar het Luisterlab passeerden we de portretten van vijf Tilburgse stadsdichters. Ik miste een beroemdheid. “Ivo de Wijs? Maar die was nooit stadsdichter. En hij woont ook niet meer hier.” Roem is vergankelijk.

Ik ben een fan. Hij sprak mij aan door zij cabaret, later zijn teksten en Tilburgse tongval. Dat hij ooit leraar Nederlands was op mijn laatste middelbare school was nauwelijks interessant. Van Gogh was er ooit leerling. Zijn teksten zijn voorbeeldig. De inhoud altijd gelaagd. Soms ‘Light verse’, en altijd in de buitencategorie. Hij schreef voor velen; van Jenny Arean en Samson en Gert tot Youp van ‘t Hek. Ik viel voor ‘De Brug terug’  https://www.nrc.nl/nieuws/2004/06/11/ivo-de-wijs-7689875-a518728 . 

Voor mij is De Wijs dus een absoluut bekende Nederlander. Voor velen is hij dat allang niet meer. Op een decembernacht interviewt Lotje IJzerman in het programma ‘Nooit meer slapen’ de oud-radiopresentator. Voor Lotje is De Wijs een man uit een andere tijd. Hij veroverde IJzerman met zijn spontane, ongekunstelde antwoorden.  Tien minuten voor afloop moet hij “echt even weg”. Onmogelijk in een life-uitzending. “Geen probleem, we draaien een pauzemuziekje.” Hij was net op tijd voor de afronding. Typisch De Wijs.

 

– 31 januari 2024-

Harmonie

Philharmonie zuid Nederland in het Muziekgebouw, foto ED

De Piazza was de klankkast voor een dweilorkest. Een valse start van de muziekavond. In de feestelijk verlichte galerij voor het Muziekgebouw klonk romantische muziek. Dat was beter. De zangeres vertolkte nummers van Melanie. Haar ogen vielen op, haast die van Melanie zelf.

Philharmonie Zuid was in topvorm. Voor de pauze met de gebroeders Jussen op hun best. Het concert was tevens een eerbetoon voor een orkestlid dat na 43 jaar afscheid nam. Ongetwijfeld hebben we hem nog in het POC zien spelen.

De wachtrij bij het herentoilet was lang. Een vrouw werkte zich naar voren met twee glazen wijn. “Ik drink jouw wijn ook op, we zijn al laat”, riep zij richting urinoirs. Een dissonant? Haar man draaide zich om en ging onzeker haar kant op. Hand aan de broek. Broek, gulp ceintuur, alles los. “Pak jij de glazen schat, dan trek ik de zaak omhoog? Recht blijven staan.” Niks dissonant, harmonie.

Terug naar de auto hoorden we Zuid-Amerikaanse muziek uit een JBL-boxje. De straatartiest bood alleen maar zicht op zijn ritmisch bewegende bovenlichaam. Een kunstenaar moet zijn grenzen kennen. Thuis wordt de sfeer abrupt onderbroken. Wifi weigert. Waar bleef de tijd van slechts één druk op één knop?

– 27 januari 2024-

Knuffel

Een van Boris’ knuffels

“Hallo, u bent vast de opa van Boris. Ja, dit is de rij. Mijn kleinkind staat daar. Het ging toch nog snel met uw schoondochter. Ach ja. De tamtam hè? Gaat het goed met moeder en dochter? Doet u de hartelijke groeten?” “Dat zal ik doen, nog een fijne dag mevrouw.“ “Hoe weten ze dan van wie?” “Half lang blond haar, sprekende ogen en een prettig warme stem.” “U zegt het.”

“Hai. Ik ben Ginger. Mijn moeder heeft twéé kindjes in haar buik”. “Zo, daar kan Boris’ moeder niet tegenop. Duurt het nog lang?” “Nee hoor. Ze komen na de skivakantie”.

“Boris, wil je met Marc meelopen?” “Opa! Hij heet geen Marc. Hij heet Maurits!”

Net als opa vindt Boris nieuwe omstandigheden bij voorbaat spannend. Het verkeer rondom de school is voorkomend als opa met bakfiets komt aangeslingerd. Hoe lomp sluit zich daarentegen de rij disproportionele gevulde SUV’s. Voor diezelfde opa, maar dan gehuld in zwarte jas met opstaande capuchon. Door de regen op weg naar de eigen auto.

‘s-Avonds wordt op bed de dag nog eens doorgenomen. Een zusje erbij, met opa naar school. Gelukkig gingen de knuffels mee uit logeren. Dat helpt, ondanks de afgrijselijke grijns van die dino.

-20 december 2023-

Pasmans

Bloemen van Pasmans

“Goedemorgen, met Pasmans. Wat kan ik voor u betekenen? Jazeker. We bezorgen op zaterdag. Heeft u een zakelijke rekening? O ja. Ik zie het. Waar moet het boeket naar toe? Uw adres? Om 08.30 u.? U verrast uw echtgenote bij het ontbijt? Dat kunnen we niet beloven. Op particuliere adressen kunnen we helaas geen tijden afspreken. Slechte ervaringen. Dan moet uw vrouw lang in bed blijven. We beginnen om 09.00 u. Nee hoor, thuisblijven hoeft niet. Wij komen nooit tevergeefs. Er is altijd een buur die de bloemen aanneemt. U krijgt dan het huisnummer op een briefje.

Welke stijl, sfeer, moet het boeket hebben? Wilt u een bepaalde kleur of vorm. Een hoog plukboeket of een biedermeiertje? In deze tijd doen we veel met rood en kerstaccenten. Die zijn dan in zilver of goud gespoten. Nee. Aan engelenhaar doen we niet en ook niet aan spuitbussneeuw.

Laat ik de vraag anders stellen: hoeveel wilt u uitgeven? Ja, daar kunnen we wel wat mee. U wilt kleurrijk en een staand boeket? Wat mag er op het kaartje staan? “45 Jaar”. Bent u al 45 jaar samen? Gezien de boeketwensen heeft u vast een levendige relatie. Ik wens u zaterdag veel plezier.”

-9 december 2023-

Het sinterklaasjournaal

Foto van de site van het Sinterklaasjournaal

Het Sinterklaasjournaal was al de hele week in de ban van een gezagscrisis in het Grote Pietenhuis. Een aantal Pieten vond het niet eerlijk dat zij niet zelf hun schoen mochten zetten. De hoofdpiet had dat verboden. Hij vond dat er geen ruimte was voor ongemakkelijke wensen in aanloop naar 5 december. Gelukkig riep de Sint zijn hoofdpiet tot de orde. Hij sprak: als veel pieten iets belangrijk vinden dan moet je daarmee rekening houden. Inmiddels gaan kinderen in het land aan de slag. Zij zetten schoenen klaar met iets erin. Voor de pieten. Probleem opgelost. Zo klaar als een klontje.

Aansluitend besteedde het jeugdjournaal aandacht aan de leerlingen van een islamitische basisschool. Kortweg snapten zij niet waarom ze strakjes niet meer welkom zouden zijn in hun eigen land. Zij hebben de koran, anderen de bijbel. Ook geloof. Zij doen allemaal hun best en vinden het fijn in hun land. De onzekerheid spatte van het scherm.

Mijn kleinkinderen van vijf en zes jaar waren in gedachten nog bij het pietenoproer. Zij kregen het item op het jeugdjournaal niet mee. Ik hoefde dit probleem dus niet uit te leggen. Gelukkig maar, het was me niet gelukt. Zo klaar als een klontje.

-26 november 2023-

Make a wish

Foto van Freepik

“Dag meneer. Sorry. Ik trek u de kou in. Kent u ‘Make a wish’”? “Ja”, zei ik, maar dat hoorde zij niet. Op mijn leeftijd is het raden naar de leeftijd van het mooie meisje. Ik hoorde haar ook niet, dacht aan de keren dat ik collecteerde. Met een degelijke bus, met sleuf waarin tandjes. “Dat mag niet meer, meneer. Te gevaarlijk, met zo’n grote opbrengst over straat. Wij hebben een loterij. U bepaalt wanneer u stopt. Maar daar gaat het natuurlijk niet om.”

Ik verwachtte de buurvrouw aan de deur. Een collectant is ook welkom, maar alleen voor eenmalige betalingen. Andere acties vergeet ik te annuleren. Dat is hun verdienmodel. “Het gaat natuurlijk om de kinderen in ziekenhuizen met nare witte kamers. Die halen we een dag uit die ellende. Misschien heeft u ook jong in een ziekenhuis gelegen. Ik weet nog wel toen ik jong was….”

Ach kind, er zit misschien wel 50 jaar tussen jou en mij en jij kijkt al terug op jouw jeugd. Blijf er nog even want herinneringen worden snel voltooid verleden tijd. Dat zei ik allemaal niet. Als ik toch meedoe, doe ik dat dan omwille van het mooie meisje? Schande, oude man!

-3 november 2023-

Zorro

Rettro 36, een mannenkapperszaak aan de Kruisstraat in Veldhoven

“Hai Francesco, rustig vandaag. De andere twee met vakantie? Ik heb nog een vriendje doorgestuurd. Hij was zeer tevreden. Een wat lange man, enigszins gezet. Een donkere bril maar niet zo uitgesproken als die van mij. En een enorme bos haar.” “Oh ik weet het al. Zorro! Ja zo noemden we hem. Op een bepaalde manier wel verfijnd, misschien wat stijlbewust, maar vooral ondeugend. Ja, dat haar was een hele klus. Vorige week kwam hij weer terug. Zijn vrouw was zeer tevreden, vertelde Zorro. En dan is het goed.”

“Met Rodney en Pedro op vakantie is het rustig in de zaak. Dat geeft tijd voor onze klanten. Het contact is toch al wat moeizaam. Ik spreek Engels, de meeste Zeelstenaren ook, maar durven niet. Ik kan nu mijn klanten uit die verlegenheid trekken. Ik snap het wel. Zelf heb ik het Engels in Portugal op straat moeten leren. Wat ook speelt, veel klanten zijn ver weg met hun gedachten. Ze liggen er ontspannen bij”.

En Zorro? “Barbershop Retro 36? Ongelooflijk goed. Ze trekken moeiteloos 50 minuten voor je uit. Perfecte coup voor € 25. Weet je? Ik ben er in slaap gevallen. Dus gaf ik € 5 fooi, gênant gewoon.”

-17 september 2023-

Omanido

Foto Omroep Max

Van Kooten en De Bie voor PTT, John Cleese voor Giroblauw. Dat kon niet beter. Nieuwe speler op de telecommunicatiemarkt Orange zette Leslie Nielsen in zo’n vijf commercials, https://www.youtube.com/watch?v=ltSlYhNugDg. Ook historisch. Orange werd T Mobile.

Op 6 september een mail van Odido. Ik dacht meteen aan OMANIDO, Oud Maar niet Dood. “Hallo, we hebben een berichtje voor je. Vanaf nu gaat T Mobile verder als Odido. (..) Nieuw en toch ook weer niet. (..) Waarom deze verandering?” De mail geeft de keuze uit drie antwoorden. Het korte antwoord is een herhaling van de mail: “Omdat het tijd is voor een nieuw geluid. Om te laten zien dat het anders kan, menselijker. Zodat iedereen kan meedoen en daar plezier aan beleeft. We stellen ons graag aan je voor.” Zielloze tekst, wellicht  opgesteld door AI-software. 

Als je de boodschap niet meer begrijpt word je oud. Al 25 jaar een tevreden klant, maar kennelijk iets gemist. Voel me ietwat bedrogen. Past de toonzetting niet meer bij de doelgroep? Of ik niet? Misschien gaat het om een historische marketingactie met als knaller de onthulling van de betekenis achter Odido. De eerste verrassing is binnen. Voortaan betaal ik factuurkosten, meer dan 10% van de abonnementskosten.

15 september 2023-

Paradox

Vincent Bijlo vertelde dat hij eens ongevraagd in een stadsbus werd ‘geholpen’, doorgegeven aan wisselende hulpbieders en weer de bus werd uitgezet. Foto De Telegraaf

“Op tien voor twee. Geen decolleté, wel de aanzet. Kleur kleding Barby. Uitstraling zomerfruit.” “Hakken?” “Champagne, hoog, geen stiletto”. “Nee, natuurlijk niet. Een gemeentesecretaris.”

Vergaderingen buiten de eigen gemeente waren regelmatig een genoegen. De visuele beperking van de collega boden de mogelijkheid om uitgebreid te beschrijven wat er zoal te zien was bij de ‘vergadertijgers’. De omschrijvingen hadden betrekking op alle gesprekspartners, inclusief lichaamstaal en gezichtsuitdrukking. Van fout heteroseksueel gedrag was dus geen sprake. Roddelen ook niet. Hooguit wat scheidend Tweede Kamer-nestor Kees van der Staay ‘het politieke landschap samen verkennen’ noemde. Toegegeven: we hadden er beiden veel plezier in.

Met een gezichtsvermogen van 10% gaat het landschap niet volledig aan hem voorbij. De beschrijvingen voelden soms als een guilty pleasure. Totdat hij mij uitlegde dat het niet delen van wat de moeite waard is een vorm van discriminatie zou zijn. “Jij ziet wat ik niet zie. Als je er niets over zegt plaats je mij op afstand. Immers: als ik zou zien zouden we delen wat we zien. En bovendien: door jouw omschrijvingen geef jij je bloot. Zo weet ik hoe jij de situatie beoordeelt.”

De boodschap is dus duidelijk. Geen grappen maken over minderheidsgroepen is politiek incorrect gedrag.

-27 augustus 2023-

71

foto istockphoto

In vergelijking met een verjaardagsfeestje is een reünie klein bier. Je gaat in de hoop dat je de mensen nog kent die je aankijken of zelfs aanspreken.  Het liefst spreek je zelf het mooiste meisje van de klas aan. Maar dat durf je niet, evenmin als toen.  Op een verjaardag behoor je iedereen te kennen. Het gezelschap is niet groot, vluchten in een rustig hoekje zou onbeleefd zijn.

Dát gezicht ken ik. Ik zat bij hem op school, maar welke? 55 jaar geleden had ik er al vijf opzitten. Of was het de hockeyclub? Kleine snor, gesoigneerd. Zijn vrouw was kapster. De lokale Rutger Houwer komt binnen.  Moeiteloos doorstaat hij de keuring van nagenoeg alle aanwezigen: volle kop met haar, licht ironische blik uit ideaalblauwe ogen, eigen tanden en de rug zo recht als op zijn eerste date; vermoedelijk 60 jaar geleden. Al is het pas een uur of wat, op het laatst kent iedereen iedereen.

Bij het weggaan geeft de eregast een heel koude hand. “Je weet het hè? Als een vrouw een koude hand heeft, dan heeft zij ook warm bloed.” “Ik heb het altijd al gedacht, maar je nooit durven vragen”.  Een zoen is de beloning. 

-21 augustus 2023-

Meneer Ducas

Huize Merefelt, Veldhoven

“Met SWOVE, met Helmi”. “Dag Helmi, Willem. Ik sta al een tijdje voor de deur van meneer Ducas. Voelt niet lekker. ” “Ik geef je de code van het sleutelkastje”. “Zal ik ook in de slaapkamer kijken?” Je hoeft het niet te doen hoor.” “Ik kijk wel even.” “Met SWOVE, met Helmi.” “Meneer Ducas is niet hier, ik laat de maaltijd achter.”

“Dag meneer Ducas, uw maaltijd.” “Dank u wel.  Wat moet ik daarmee?” “Bedoelt u de zwarte doos, naast uw bord?” “Ja, die staat al een tijdje hier op tafel. Ik weet bij God niet waarom.” “Daar zit uw maaltijd in. Net als in deze doos. Dié doos heb ik gisteren hier neergezet.” “O. En waarom weet ik dat niet? Ik kan mij er niets van herinneren.” “U was gisteren niet thuis en daarom heb ik de doos achtergelaten. U kunt nu de nieuwe maaltijd gebruiken. In het weekend warmt u de oude maaltijd op in de magnetron.” “Dat lukt mij niet meer. Neem maar mee terug. Waarom komt u elke dag langs?” “U krijgt elke werkdag uw maaltijd thuisbezorgd. Kan ik nog iets voor u betekenen?” “Nee, dank. Ik zit mijn tijd uit. Het is niet anders.” 

-2 augustus 2023-

Uitzichtloos

Foto depositophoto’s

“Dag mevrouw Van Hulten. U doet zelf weer open. U mist vast uw hulp. Een vriendelijke man.”  “Dat was geen hulp, dat was mijn vriend! Ik ken hem al heel lang. Ik ben niet meer zo mobiel en hoor ook slecht. Dan is het fijn dat hij er is. We hebben niets hoor, samen. Ik ben natuurlijk al wat ouder. Maar het blijft toch fijn. En hij zorgt goed voor mij.”

“Dag Mevrouw Janssen. Vrijdag alweer. Gaat u misschien naar Breda, naar uw zus?” “Nee dat is voortaan echt te ver voor mij. Valys? Voor je het weet zit je uren in zo’n bus. En het is echt heel heet. Ik heb ook geen idee waar ik dan ben. Aan mijn ogen kunnen ze niets meer doen. De menulijstjes vult mijn buurvrouw voor mij in. De wereld houdt voor mij op bij de radio. Je moet er wat van maken. Zo ben ik opgevoed. Maar met kind noch kraai is het voor mij wel uitzichtloos.”

“Dag Willem, met Marianne. Ik heb een vervelend telefoontje. Mevrouw Van Hulten en mevrouw Janssen zijn vanmorgen dood in huis aangetroffen…. Ja dat snap ik. De families spraken nog hun waardering uit voor ons werk.”

-14 juli 2023-

Carré

The Analogues, foto Wikipedia

Meezingen, zachtjes, met een hand voor je mond. Niet omdat je je schaamt maar omdat je geen moment van de uitvoering wilt missen. Het gebeurde in Carré. Strikt genomen stond een coverband op de bühne. Wat moet je met een coverband? Het blijft jatwerk en -paradox- hoe beter de imitatie, hoe hoger de waardering van het publiek.

Deze avond is heel anders. Aanvang 20.00 u. wordt 20 minuten later want het mellotron (een soort samplermachine) doet het niet. “Geen nood, we lossen het digitaal op”, sprak een roadie. Toch sneu, het ging immers om het laatste optreden van The Analogues en om puur analoge studiomuziek. Studio wordt life. Vanaf de eerste noot ben je getuige van een concert. Je kent de nummers. Je snapt de muzikale hoogstandjes. Je hebt het gevoel alsof je met verstand van zaken een concert van klassieke muziek bijwoont. Muziek die de Beatles nooit op een podium gespeeld hebben. Ik telde veertien musici. Geen nood te veel, geen arrangement overtrokken. Mozart zou ook blij geweest zijn.

Wat jammer van mijn oortjes, die te snel de geest gaven. Wat jammer van de krappe stoeltjes, of eigenlijk van mijn knieband. Die protesteerde. Klein bier bij zo’n slotoptreden. 

-12 juni 2023-

Vermeer

After Frans Hals, laughing man with pipe and flagon, Wikipedia

Met haar doorrookte stem en lichtgele vingertoppen (nicotine) was ‘tante’ Toos van Sigarenmagazijn Cuba zelf het uithangbord van haar salon. In dat salon een bonte verzameling van pakjes, doosjes, kistjes. Daarnaast hulpmiddelen die we nu ‘gadgets’ zouden noemen. In tegenstelling tot nu was de boodschap er niet ‘je gaat dood’, maar zingeving. Zo zag je een reclame-uiting met het portret “Lachende man met pijp” van Frans Hals. De boodschap: ‘een tevreden roker is geen onruststoker’. Kunst als reclame-uiting.

Aan dat portret moest ik denken bij het bezoek aan de overzichtstentoonstelling van Vermeer. De expositie leverde het Rijksmuseum in Amsterdam het recordaantal van ruim 650.000 bezoekers op. De catalogus is de best verkochte van ‘het rijks’.  Maar waarom? 28 schilderijen, nagenoeg allemaal interieurs; inkijkjes met een vrouw aan een tafel. Soms is er een gedienstige, soms een macho man. Allemaal knap, fris, haast driedimensionaal geschilderd. Weergaloos werk, maar ook meer van hetzelfde. De afbeeldingen kende ik als de opdrukken van ‘souvenirs from Holland’. Mooie reclame.

De waardering ontstond gaande de expositie. Dat ene thema werd geduid door duidelijke toelichtingen op de muur.  De audiotour haalde de flow uit het bezoek. Alsof  een hoorspel uit 1960 mij terug bracht naar ‘tante’ Toos.

   

-5 juni 2023-

Vrijdag

SWOVE organiseert tal van bijeenkomsten naast maaltijdbezorging

“Dat is vandaag dan voor het laatst hè?” “O ja, meneer De Vries? Bevalt het eten dan niet meer?”

“Och, dat gaat wel. Voor mij had het allemaal niet gehoeven. Maar ik wist van niets toen jullie ineens voor de deur stonden. Het was een idee van mijn twee dochters. Die vonden dat ze het moesten regelen.”  “En hoe nu verder?” “Dat weet ik niet. Ze waren iets van plan, maar wat, dat ben ik geloof ik een beetje kwijt. Ik wacht maandag maar af. Nou, prettig weekend en het beste”.

“Dag mevrouw Janssen. U heeft het formulier al ingevuld? Stonden er lekkere dingen bij?” “Ik weet het niet, ik kan dat formulier immers niet invullen. Dat doet de buurvrouw voor mij. En ik eet alles. Dat werd je vroeger zo geleerd. Mijn man is al een hele tijd geleden overleden. Het gekke is, de weekenden lijken dan toch leger, of de dagen dan nog langer duren. Je gaat niet zo gemakkelijk meer de deur uit, als je zicht zeg maar extreem beperkt is.” “U heeft toch nog een zus. Komt die wel eens langs?” “Nee dat zou niet gaan. Immobiel. Soms denk ik: laat het licht maar helemaal uitgaan.”

-15 april 2023-

Frunk

Spannend op het platteland: laadpaalkleven

‘I’ve got the world on a string’, zingt Sinatra. Dat gevoel krijg je van een elektrische auto. Samen met een laadpaal en zonnepanelen verslaat zij de recordprijzen voor benzine. In zonneschijn en daluren laadt zij zich op voor de volgende rit: luxueuze fluisterstilte en dat alles ecologisch verantwoord.

Totdat de eerste meerdaagse nadert. Geen zenuwen, wel een proefexpeditie naar laadpunten in het winkelgebied en langs de snelweg. Je wilt immers voorkomen dat je onbeholpen langs de snelweg staat, met vrouw en schoonzus aan boord. In de ‘frunk’ (onder de motorkap) twee laadkabels, nog nooit gebruikt. De fietsendrager evenmin. Geen nood: alles doet het.

Dan Drenthe. Landal laat pas op locatie weten dat je niet aan het huisje mag laden. De tweede kabel kan weer in het ‘vooronder’. ANWB verwijst naar een laadpunt een kleine 10 kilometer verder. En anders: Fastned, 30 km. verderop. Dat blijkt niet nodig. Er zijn twee aansluitingen  voor de ingang van een supermarkt. Handig!  Dat vindt ook de eigenaresse van een bejaarde Corolla, dus zonder stekker. Gênant. Plek 2 is vrij. De eerste kabel wordt in de supermarkt ontdaan van de ty rip. Daarna ontspannen winkelen en wandelen in Diever. Goddank geen 60 km. vise versa. 

-22 maart 2023-

Literair Café

Pieter Waterdrinker in Goirle

Een literair café in een kapel. Je moet er een keer geweest zijn. Mannen vormen  er een minderheidsgroep. Welke literator schreef iets in de sfeer van “zonder vrouwenleesclubs werden wij niet meer gelezen?” Die auteur was vast ‘n habitué in zo’n café. De dames  kwamen voor de schrijver in de man, niet om de man zelf. Dat leek mij duidelijk.

De auteur van dienst beantwoordde niet aan mijn verwachtingen: Geen grootspraak, geen overdreven ijdeltuiterij en eerlijk in zijn bedoelingen. Het ging hem om zijn blik op het onderwerp (Rusland) en om de omzet van zijn boeken. Al voor de pauze werd meermaals gewezen op de drukproeven van zijn in mei te verschijnen nieuwe boek. Die drukproeven moesten deze avond nog worden gecontroleerd. Dat euvel nam niet weg dat hij met zijn inleider als laatste vertrok.

Na de pauze was er gelukkig ook aandacht voor zijn manier van werken. Hij vertelde over de misprijzende houding van literaire schrijvers die in hem slechts een journalist zagen. Geen auteur. Hij vertelde over zijn werkhouding: op tijd beginnen en zien waar je uitkomt. Geen ingewikkelde schema’s. De vaart in het verhaal maken het boek. Waterdrinker maakt verhalen en doet daar godlof niet moeilijk over.

-20 maart-

Canvassen

Afbeelding van allezadenkopen.nl

“Wilt u een bloemetje of en blaadje? Of allebei?” Canvassen is een vak apart. In Nederland is canvassen een ongelijke strijd tussen propagandisten van een politieke partij en potentiële stemmers die willen winkelen en niet daarbij worden lastiggevallen. 

En toch ga je. Want je wilt potentiële stemmers warm maken. En hen de gelegenheid bieden hun hart te luchten. De meeste mensen durven niet te zeggen dat ze geen interesse hebben. Zij zeggen het tegenovergestelde: we hebben die spullen al gekregen. Ga dus bij de in-/uitgang van een parkeergarage staan. Liefst in de zon. Een standwerker verkoopt zijn product met een goede belofte en vooral met enthousiasme.  Op de politieke markt is dat niet anders. De Vergeet Me Nietjes in een zakje ontlokken vaak een glimlach. Ook al komt het bloemenzaad van een partij die volgens sommigen behekst is.

“Gaat u stemmen?” De reacties op die vraag lopen uiteen. Veel ouderen reageren met een verlegen “Ja, maar niet op jullie.” Vloekers en schelders zijn van alle tijden, hun aantal neemt niet toe. Het niveau daalt wel. De grootste groep mensen die wel wil reageren is haast apathisch. Deze mensen hebben het vertrouwen in de politiek verloren. Die groep groeit onrustbarend.  

-1 maart 2023-