O zo snel
Americo is niet meer. Althans, het Sinterklaasjournaal had het over “O zo snel”. Tja, zo klinkt het in het liedje ‘… op zijn paardje o zo snel’. Was Americo niet meer passend? Totaal geen vraag voor kleine kinderen. Evenmin als de hoeveelheid grijstinten in het gezicht van de veegpiet.
De oudste twee kleinkinderen zijn te logeren en op de leeftijd die je sinterklaas doet herbeleven. Een feest van herkenning ondanks de al jaren gebruikelijke afwezigheid van sint en piet in winkels. De dames voorzagen problemen met de (gas)haard. Hoe moet Piet naar binnen? Opa wist raad: ‘De sleutelpiet heeft voor zowat elk slot een sleutel’. ‘Nou, opa: van de sleutelpiet heb ik nog nooit gehoord.’
Het Sinterklaasjournaal meldde dat een tweeling tijdens het verstoppertje spelen twee pakjes had gevonden. Hun moeder vertelde dat het druk is met bezorgen en daarom vooraf wat pakjes verbergen soms nodig is.
De logees gaan enigszins gespannen naar de Lakenstraat. Daar wachtte het lijvige boek “Sinterklaas” van Charlotte Dematons; ondanks uitsluitend zwarte pieten een aanrader. ‘Nee, opa. Zwart bestaat niet’, zei de oudste. En jouw vriendje dan? ‘Logan is donkerbruin’. Haar overgrootvader zou trots zijn. Hij hield ook van de teint maron.
– 22 november –
Grand Hotel & Spa Gerardmer
Trolley’s die lawaaierig in smalle straten de avondrust wegrollen. Boetiekhotels, waar kamers aan grote kasten doen denken. De kast zelf maakt plaats voor de badcel. Een bankje aan het voeteneind voor twee kleine trolly’s. Eten om de hoek. Prima voor een city trip.
Dan het “Grand Hotel & Spa Gerardmer”. Een viersterrenhotel in de Vogezen waar de functie niet zozeer gericht is op slapen, maar vooral op verblijven. Een apart toilet, een zitje met twee (!) comfortabele stoelen en daartussen een tafeltje. Naast het bed alle ruimte voor ‘devices’, inclusief stopcontacten. Een kleine schrijftafel met map spreekt voor zich. Drie inpandige restaurants en een binnen-/buitenbad houden je binnen. Uiterst discreet speer je met je rugzak door de hall naar het monumentale trappenhuis. In die rugzak voedsel. Op de kamer lunchen kan hier echt niet. In het trappenhuis vertelt een ingelijst portret trots over een moedige Amerikaanse luchtmachtofficier die in de Eerste Wereldoorlog in het hotel aan zijn verwondingen overleed. Het hotel deed toen dienst als militair ziekenhuis. De historie leeft en geeft het hotel grandeur. Daar doen een gebrekkige WiFi en baddouchecombi niets aan af. ‘Gerardmer’ herinnert je er aan dat niet de bestemming maar de reis zelf het doel is.
-30 augustus-
Arrogant
Op bezoek bij een oude geliefde. “Frans” is intussen een probleem. Als na twee dagen drie zinnen er vlot uitkomen, krijg je een vriendelijke reactie die je maar moeilijk verstaat. Onwillekeurig gaan op zo’n moment de gedachten naar Kenny B: “Praat Nederlands met me”. Je pogingen worden nu gewaardeerd. Ooit was dat anders, sprak de terraskelner je aan in het “Engels”. We zijn in Frankrijk en komen tot de ontdekking dat ons beeld van dit land moet worden bijgesteld. Stoppen bij het zebrapad, geduldig wachten. De dame op leeftijd in haar kleine lingeriewinkel bevestigde de veranderingen en plaatste die in een Covid 19-perspectief: “Het is niet meer zo immens druk. Mensen geven elkaar de ruimte, aandacht. Toeristen en Fransen. Het is of we weten dat we een andere tijd ingaan.”
Even later een kleine betoging in het centrum. Franse wappies? Front National of de Partie Socialiste? Aan het uiterlijk waren ze niet te herkennen, aan hun borden ook niet. Wel zetten zij verplichte vaccinatie en beperking van de individuele vrijheid op een lijn. De toeschouwers namen afstand. Richting terras ging hun masker op. En weer af, na de bestelling. En daar bleek ook de spreekwoordelijk arrogante terraskelner verleden tijd.
-29 augustus-
Maaltijd rijden
Een andere dag maar dezelfde route, met één extra adres, dat ik als eerste nam. Wat later dan normaal kwam ik bij mijn favoriete adres. De thermische doos met warme gerechten gaat naar de keuken. Die van de vorige dag gaat weer mee terug. Nog even vragen hoe het gaat en bij haar is het altijd “Ik mag niet klagen”. Soms komt er keurig verwoord een loopzuivere en kritische kijk op de waan van de dag. “Tja. Die Peter R. Erg, maar ik vond hem soms wel eigenwijs, alsof hij alles wist.”
Vandaag ging het anders. Ik was nog niet uit de auto gestapt of er kwam een vriendelijk ogende man met rond postuur naar buiten. Niet-Brabanders zouden hem omschrijven als ‘Bourgondisch’.
“Rijden we de route dubbel?” “Nee, nee. Ik ben haar zoon. Ik zag u komen aanrijden en dacht ik loop vast naar buiten, dan hoeft u niet naar binnen”. “Dank, maar geen probleem hoor. U heeft een heel lieve moeder.” Drie seconden kunnen lang duren. “Ja…, ja…”. Brabanders gebruiken vaak tweemaal ja als zij eigenlijk iets anders bedoelen. “Nou ja, voor mij is zij in in ieder geval bijzonder aardig.” “Dat is nou precies wat ik bedoel”.
-25 juli-
Keuken Kampioen Divisie
Het had nogal wat voeten in de aarde. 5 Mille per tafel van vier! Kon je dat wel maken als gesubsidieerde instelling? Van de andere kant, we moeten wel zichtbaar zijn als school, zeker op een benefiet. Daar vind je de stageplekken voor je leerlingen. De docent economie wist het zeker. Dus weer een avond school, maar dan met een bijzonder randje.
Bijzonder was het. Nog maar net begonnen wees de presentator van het nieuwe eerste elftal op de ballonnen die met een draadje boven de tafels bungelden. Je mocht ze na de volgende act kapot prikken voor € 1.000. Als beloning kreeg de tafel een golden shower, zij het van papiersnippers. We wisten niet hoe snel we de ballon onder de tafel moesten werken. ‘We hebben tafel 21 vergeten, maar we brengen nog een ballonnetje, dan kan uw avond niet meer stuk.’
Dat kon wel. Bieden op twee tickets en overnachting in Parijs voor de Champions League. “Ik ga bieden”, zei de economieleraar. Hoe ver wil je gaan? “Heel ver. Ik ga met m’n zoontje. Desnoods bied ik € 1.700.” ‘Mag ik een eerste bieding? Tafel 1? Hoor ik € 3.000?’
Echt zichtbaar zijn we die avond niet geweest.
-10 juli-
Dejeuner
Merkwaardig: een kanon voor de voordeur van een restaurant met hoge aspiraties. Door Corona ging nieuw restaurant ‘Le Sable’ als het ware in fasen open. We hadden wat te vieren en dus naar Zandoerle. Naast de voordeur een ouderwetse dam naar een kolossale parkeerplaats die vanaf het terras aan het oog wordt onttrokken. Het toegangspad gaat door een koivijver. Die vijver doet denken aan toprestaurant Mei Wah, verderop in Veldhoven.
In de 40 jaar dat wij in Veldhoven wonen veranderde de voormalige boerderij meermaals van karakter. Van huiskamerrestaurant naar pannenkoekenhuis met uitgebreide kaart en nu weer eens een restaurant op niveau. Mooi weer, dus gingen we voor de lunch op het terras. De keuken kreeg vrij baan. De gerechten staan boven discussie. De jonge staf is op enkele punten nog wat weinig ervaren. Het zijn slechts schoonheidsvlekjes. Op de kaart: zwezerik en ganzenlever! Het begrip lunch is niet juist gekozen. Van het ontbijt, het petit dejeuner, hebben de Fransen niet veel begrepen. Het dejeuner daarentegen, zeg maar het middagmaal, is voor hen mogelijk nog belangrijker dan het diner.
Na tweeëneenhalf uur op dat terras begrijp je waarom. De airliners op de achtergrond waren er bij wijze van spreken stil van
– 28 juni –
Absoute
De absoute sluit de katholieke uitvaart af. De geestelijke zegent, bewierookt en besprenkelt de kist onder het uitspreken van gebeden. De absoute is bij wijze van spreken een goed woordje voor de overledene, gericht aan Petrus bij de hemelpoort. Dit onderdeel van de eredienst wordt nog steeds gewaardeerd. Nabestaanden vragen om een dergelijk ritueel, ook nu er haast geen priester meer voor handen is. Overigens is het nog maar de vraag of een handreiking vanuit de hemelpoort door iedereen in de aula zou worden gewaardeerd. Zoals we wel ouder willen worden maar niet ouder willen zijn, zo willen we allemaal naar de hemel, maar nu nog even niet.
We hechten aan herkenbare rituelen. Misschien dat daarom Mieke Telkamp sinds Corona haar rentree maakte in de aula met haar hit ‘Waarheen Waarvoor’. Bij gebrek aan een geestelijke plukt de uitvaartbegeleider een bloem van de baar, maakt zegenbewegingen en gaat voor in het Onze Vader en Wees Gegroet. In tegenstelling tot het eerste blijkt het gebed voor Maria voldoening bij iedereen te geven. Rituelen bieden houvast op moeilijke momenten.
Vernieuwing is er ook. De wedergeboorte van Mieke Telkamp wordt gestagneerd door runner up ‘Voor altijd’ van Danny Vera en André van Duin.
– 24 mei –
Vaccinrijden 1
“Dag meneer. Achterin zitten is goed, hoor. U vond het toch niet erg dat ik nog eens belde? Ik ben doodsbang. Het stelt niets voor, dat weet ik, maar toch. Gaat u niet mee naar binnen? Jammer. Ik vind het zo doodeng. Ja, ik zit hier mooi en centraal, al ljarenang. Met kennissen in de buurt. Toch denk ik soms aan verhuizen. Wel dichtbij: Haaren of Zuidlaren. Die kennissen zijn belangrijk hoor meneer, als vrouw alleen. Je maakt niet makkelijk afspraken met stelletjes. Zíj is bang dat ik hèm afpak. Soms komen mannen alleen. Zitten al na vijf minuten aan je arm. Daar ben ik niet van gediend, zeg ik dan. En dan zijn ze voor altijd weg.
Heeft u kinderen, meneer? Die van mij doen het goed, ze zijn allemaal drs. of zo. Die in Zuidlaren woont in zo’n Tiny House. Kent u die? Ze zijn klein, maar toch duur. Ook de kleinkinderen doen het goed, studeren allemaal door. Vandaag is een kleinkind jarig. Ja, ik word opgehaald en ook weer thuisgebracht. Meneer, rijdt U ook voor het tweede vaccin? Ja? Mooi dat dat kan. Uw benzinegeld. Het is goed zo, meneer. Het kost u ook tijd.
– 29 april –
Tegenstellingen
De laatste dag van de maand februari was niet eens de warmste ooit gemeten. Dat was de zondag daarvoor. Juist daarom viel de drukte in de zon des te meer op. Maar hoe beleef je die drukte? Zo is het terras van Pley in Noorbeek bij dit weer doorgaans afgeladen vol. Leeg. Wandelaars op weg richting Noorbeek genieten van unieke vergezichten. Uniek, want bij dit weer dragen hagen en wallen nog geen blad. Die wandelroutes waren druk. Je kon geen minuut rondkijken zonder andere wandelaars te zien. In deze holle wegen slingerden wandelaars in processie. Soms werd van een verbreding gebruik gemaakt om tegemoetkomende ‘weggebruikers’ 1,5 meter ruimte te geven. Algemeen werd de humor ingezien.
De talrijke vakantieparken kennen een veel hogere bezettingsgraad dan normaal. De horeca, zwembaden en andere voorzieningen op die parken blijven leeg. De take away daarentegen doet goede zaken.
Een heel ander beeld bieden de terrassen bij de vakantiehuisjes waar met veel afstand tussen de stoelen. Kennelijk zijn het allemaal grote families. Zo’n bungalowpark is meer dan ooit om bij elkaar te komen. En op particulier terrein geldt geen avondklok.
Er heerst een geuzensfeer in dit toeristengebied: we roeien met de riemen die we hebben.
– 10 maart –
SWOVE bleef sneeuwvrij
Veldhoven- De onverwacht zware sneeuwjachten en de strenge vorst hebben niet geleid tot noemenswaardige problemen bij de maaltijdbezorgers van SWOVE. Zoals gebruikelijk verliep de dienstverlening op rolletjes.
Het leek een beetje de omgekeerde wereld. “Hoe gaat het vandaag?” Doorgaans is dat de openingsvraag van de maaltijdbezorger. Deze week kwam die vraag echter van de klant zelf. De meesten maakten zich ernstige zorgen over de route. Radio en TV is voor de meeste klanten de belangrijkste informatiebron. Die media suggereerden dat de ijstijd in Brabant was teruggekeerd. Maar dat viel mee. Veldhoven had al vrij snel alle doorgaande wegen binnen de bebouwde kom onder controle, en daarom waren de klanten goed bereikbaar.
Waren er helemaal geen problemen? Toch wel een beetje. Nabuurschap is soms ver te zoeken. Daardoor kwamen ook meer mobiele klanten haast niet meer buiten. De bezorger heeft bij de klant aan de deur alle tijd omwille van de sociale controle. Op weg naar het volgende adres maak je voort en voor je het weet glij je uit. Met een warme maaltijd in beide handen kan dat veel overlast geven. Het maakte de bezorging wat spannender, maar ongelukken zijn er niet gemeld.
– 10 februari –
Little Honda
Ringbaan Oost, winter 1969-1970. De weg van Waalwijk naar school is ongekend koud, ook voor die tijd. Ik zou het nooit toegeven, maar ik was blij dat ik niet op een easy rider Puch zat, maar op een buikschuiverachtige Little Honda (met versnellingen!). De gladde haakse bocht bij het Loons kasteeltje ging nog net goed. Blij ook met m’n leren laarzen, maar die pothelm, Willempie avant la lettre. Ik had er goud voor geven om nooit meer naar dat tyfus Tilburg te hoeven rijden. Nog even langs Trois Suisses, onder de treinen door en dan ‘het’ koning Willem II. Toegegeven: by far het mooiste van de zes schoolgebouwen die nodig waren om richting de Oude Warande te kunnen.
Ringbaan Oost najaar 2020. Vanwege Covid organiseert “Hoger Onderwijs voor Ouderen” (HOVO) haar programma’s in het voormalige Trois Suisses. Bijna lege lokalen, strenge sfeer in de koffiepauze, jassen aanhouden en de deuren blijven open.
En toch is het leuk: ruim anderhalf uur bezig zijn met wat geen leerstof meer is, maar de moeite van het bestuderen waard.
Nooit gedacht dat ik vijftig jaar na dato met zoveel plezier weer naar stadsdeel Loven zou rijden. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.